İstanbul bu sana son şiirimdir,
Bir daha ben seni övmem İstanbul.
Adımbaşı yorulunca dizimi,
Neden geldim diye dövmem İstanbul.

Bomboş sokaklarda gezdirdin yeter,
Beni şu canımdan bezdirdin yeter,
Yine bana zarar yazdırdın yeter,
Lanet olsun artık sövmem İstanbul.

Sözüm söz bu defa unutma bunu,
Her gelişimde de arattın dünü,
Ömrümce unutmam artık bu günü,
Bir daha yüzüne bakmam İstanbul.

Gördüm ki her köşede bir garip yatar,
Zengini fakiri yokluğa iter,
Dilerim bağında baykuşlar öter,
Bir daha yoluna çıkmam İstanbul.

Cayır cayır yansan ateşte olsan,
Sana bir damla su dökmem İstanbul.
Masamda şişeme hicazlar çalsan,
Sinirden dişimi sıkmam İstanbul.

Her sefer kahrolan sen mi ben miyim?
Aklım ermez oldu bilmem nerdeyim?
Anlamadım gitti ben ne haldeyim? 
Bir daha kendimi yıkmam İstanbul.

İstanbul, ben senin kölen değilim,
Beni yaratan var kulun değilim,
Bundan sonra sana olmaz meyilim,
Sen için kendimi yakmam İstanbul.