Sayende Ankara meskenim oldu,
Kavuşamadık hiç zalımın kızı.
Hasretin aşkıma küskünüm oldu,
Barışamadık hiç zalımın kızı.

Bir akşam üzeri veya bir sabah,
Otursaydık, ne güzel olurdu, ah!
Kanun suçu değil, sayılmaz günah, 
Konuşamadık hiç, zalımın kızı.

Avare avare gezdim sokakta,
Sabırla bekledim yokuş durakta.
Kızılay,Çankaya,veya Ulus’ta,
Buluşamadık hiç zalımın kızı.

Her defasında bir fırtına çıktı,
Sağımı çürüttü, solumu yıktı.
Aşkımız sonunda canından bıktı,
Sarılamadık hiç zalımın kızı.

Şair Demir döndü kuru budağa,
Kavuşmadı diye, mahcup adağa.
Sen mutlu, ben mutlu, dudak dudağa,
Öpüşemedik hiç zalımın kızı.