Sorun bence, soralım hatta.
Cevap veriyorum;
2 Milyon nüfusuyla hepimizin gönlünde bir taç olan Diyarbakır’ımız gün geçtikçe gelişiyor.
Kalabalıklaşıyor, insanlar ve yollar birbirine uzaklaşıyor.
Yolculuklar zaman alıyor ve külfetleşiyor.
Bununla birlikte, zengin fakir ayırımı da kendisini iyiden iyi hissettiriyor. Kimsenin malında gözümüz yok, helalinden zenginleşene ‘kemal-i afiyetle’ yesin parasını. Ama ya fakir fukaranın hali?
Cevap, herkesin malumu.
Yine kimsenin aracında, evinde gözümüz yok ama zaten hali vakti yerinde olanlar kendi ulaşımlarını sağlıyorlar.
Karda-kıyamette sıkış sıkış toplu ulaşımı kullananların da kimler olduğu herkesin malumu.
Medeni ülkelerde, idareciler yurttaşlarının her alandaki rahatını sağlamak için azami çaba sarf ederler. Bunlardan biri de ‘ulaşımdır’.
Yıllardır kangrenleşen bir sorun halinde kapımızda bulunuyor.
Birbirine sanki muhaliflermiş gibi iki kooperatif var. Demokratik bir seçim yapılıyor ve bir listedeki insanlar kazanıyor. Hemen bir gurup insan bunu kabul etmeyip ayrı kooperatif kuruyor.
Toplu ulaşım indirimleri görüşmelerinde seçim kazanmış gurup ile Belediye bir fiyat üzerinden anlaşıyorlar ama diğer gurup anlaşmaya varmadan masadan kalkıyor.
Yurttaşların en kanuni hakkı olan ‘ücretsiz ulaşım’ hakkı bu anlaşma sağlanmadan masadan kalkan guruptan dolayı engelleniyor.
Normal zamanlarda, ‘ücretsiz kartları’ olan yurttaşlar uyana sıkıla, korka korka Özel Halk Otobüslerine biniyorlar. Ve inene kadar, sürücü tarafından iğneleyici laflarla meşgul oluyorlar.
Dün itibari ile ikinci gurupta bulunan araçlar, ücretsiz kart sahiplerini araçlarına bindirmeyeceklerini ilan ettiler. Hatta, bunu yeni duyan bir çok indirimli kart sahibi ya para ödediler ya da indirildiler.
Belediyesinden kooperatifine kadar, suçlu ve günahkar kimseyi aramadan bu soruna bir an önce bir çare bulunmasını istemek en demokratik haktır.
Yoksa ayıptır ve bu kentte yakışmaz bu durum.
Merhamet duygumuzun kaybolmasına izin vermeyelim .