Arda, henüz 9 yaşında otizm hastası bir çocuk.
İki buçuk yaşındayken geçirdiği havale sonucu bu hastalığa yakalanmış.
Oysa o yaşa dek akranlarına göre konuşmayı, öğrenmeyi erken sökmüş akıllı bir çocuktu.
Ne olduysa 40 dereceye ulaşan ateşi nedeniyle havale geçirdi.
Her otizmli çocuk gibi zamanla bilinç kaybı yaşadı; istemsiz hareketleri baş gösterdi.
Zamanla kendine ve çevresine zarar vermeye başladı.
Tedavi altına alınması gerekiyordu.
Tek adres de rehabilite merkezleriydi.
Bunun için de devlet hastanesinden tam teşekküllü bir heyet raporu gerekiyordu.
Tüm tetkikler yapıldı. Heyet, Arda için “ruh sağlığı bozuk” raporu verdi.
Bu rapor asgari ücret çalışanı baba Özer Ürkek için çözüm yolu olmadı.
Ne de olsa evlattı.
Kendi imkanlarıyla borçlandı.
Arda’yı bir rehabilite merkezine yazdırdı.
Aradan bir yıl geçti.
Heyet raporu için tekrar devlet hastanesine müracaat edildi.
Arda’ya bu kez de “atipik otizm” teşhisi konuldu.
Baba, bu raporla umutlandı ve derhal rehabilite merkezinin yolunu tuttu.
Ne hikmetse devlet hastanesinin heyet raporu rehabilite merkezinden onay almadı.
Yereldeki devlet kapısı yüzüne kapanan baba, çareyi kısa adı CİMER olan Cumhurbaşkanlığı İletişim Merkezi’nde buldu.
Şikayet ülkenin Reis-i Cumhuruna yapılınca sadece beş gün içinde, önce Sağlık Bakanlığı, ardından İl Sağlık Müdürlüğü babayı bizzat arayarak özür diledi ve Arda’nın rehabilitesi tam donanımlı olarak başladı.
Ahmet, Diyarbakır’ın en yoksul merkez ilçelerinden biri olan Bağlar’da hamallık yaparak geçimini sağlayan 8 çocuk babası bir adam.
Malum koronavirüs nedeniyle izolasyon, sokağa çıkma yasakları başlayınca o da eve kapandı. Üç kuruş geliri de elden gitti.
Hükümetin açıkladığı sosyal yardım için yereldeki ilgili kurumlara başvuru yaptı.
Ancak bir sonuç alamadı.
O da CİMER’in yolunu tuttu.
Sonuç jet hızıyla yine çözüm oldu.
Peki CİMER olmasaydı, ne olacaktı?
Yereldeki kamu birimleri, çözüm için illa ki CİMER’den talimat mı bekleyecek?
Herkes işini yapsın, vatandaşı mağdur etmesin.
Allah CİMER’i başımızdan eksik etmesin.
Saygılarımla
