Ben aşığım,
Soğukta ince giyinir,
Yağmurda şemsiye almam elime.
Karda üşüdüğümü hissetmem,
Bazen işe giderken,
Sırf inat olsun diye,
Dolmuşa da binmem,
Huy benim değil mi?
Yürürüm kendimle konuşarak,
Şarkı söyleyerek kimi zaman,
Kimi zaman da hayaller kurarak.
Duygusallık, romantizm, aksiyon, kokan türden.
Gerçeği demek gerekirse bu yaşıma kadar,
Hiç bir hayalim de gerçekleşmedi ya,
Yürüdüğümde bir tanıdık denk geldiyse,
Selamda vermem bazen,
Kendimi dalgınlığa vururum,
Ne de olsa görmedim,
Beni çağırsa şayet o an,
Daha hızlı yürür yoluma devam ederim,
Acelem var hani, duymamışım ya,
Sizin ağladığınıza ben gülerim,
Benim ağladığıma sizin aklınız ermez, güldüğüme de,
Kim bilir ki? Ne yediğimi, ne içtiğimi,
Akşamı nerde sabah ettiğimi, “Ben aşığım!”
Ayhan IŞIK’ın Belgin DORUK’a yandığı gibi.
Herkes kör gözle bakar yüzüme,
Bazen gülerken bile ağlarım,
Duyan, gören olmaz.
Ben herkese ve bu zamana zıttım,
Aklım başka mevsimlerde benim,
Her gemi yanaşamaz limanıma,
Martılarım konmaz öyle her güverteye.
Adına aykırı mı derler bilemem?
Kâğıda, kaleme ait değilim,
Hem yalanım hem değilim,
Bazen gökkuşağımı siyah eder birileri,
Herkese, her şeye asi olurum,
Aklımla zorum olur kimi saatler,
Ayrı hücrelerim var benim,
Herkesin biraz yabancı, biraz tanıdık olduğu,
Ya da öyle zannettiğim.
Bazen katı, bazen sıvı halliyim.
Zaten adına aşk dedikleri olaya girdim gireli,
Ne yaptığımı da bilemez oldum.
Varsa yoksa aklımda O…Evet O…
Ha bir de ekmeği, aşkı, özgürlüğü sevdim,
İdamlık bir mahkum, şarkısı yasak bir ozan gibi,
Kediyi, maymunu, tavşanı sevdim,
Bu çağa yabani diye yazdı bazı gazeteler beni,
Habersiz kaldım sosyal hayatımdan.
Yürüdüğüm sokaklar, caddeler, semtler iyi tanır beni,
Ne söylesem bilmiyorum,
Yalnız bunu biliyorum,
Çekip gitmeme az bir zaman kaldı,
Korkularım, sevinçlerim, günahlarım, sevaplarımla,
Hatalarımla her şiire veda ettiğim gibi,
Evet işte itiraf ediyorum.
Ben aşığım!
Siz yine de bu zamanda, böyle sevda olmaz deyin kendinizce,
Ben bunları söylerken bile aşığım.
Ve bir o kadar da size yabancı…
