Melül mahsun axan Dicle nehrinin,
Çayda çırasi yox diyiler ana.
Bağlar, Ben u sen’in, Saraykapi’nın,
Gözyaşi qurumiş diyiler ana.
Boşına mi yedıx yağli kırbaci?
Eskiye baxtıxça cigerım aci,
Hani sütbeyaz, şatır, taklaci?
Yarana tuz kalmadi diyiler ana.
Xain eller balta vurmiş tarihe,
Yürek dayanmi Ğaziköşke, Hewsel’e,
Utanır oldum baxınca maziye,
Diyarbekır mi kaldi diyiler ana.
Ğar oynadığımız küçeler talan,
Kim kimdır bılmem, fılankez falan,
İstesem de olamam çırpan, çalan,
Bunlari konışma diyiler ana.
Hani gidenın arxasından çağıranlar?
Hani çıxari de çüküfte yoğuranlar?
Hani “Ava Buze”deyipte bağıranlar?
Hayali yıkılmış diyiler ana.
Zengini servet katar mala, pula,
Fakiri uzanır yatılmaz çula,
Anasız babasız bi sefil kula,
Elın uzatma heç, diyiler ana.
Paha biçilmez degeri varken hiç’ın,
Mühür elındedır besmelesız piçın,
Senın, benım gibi bu AMİD için,
Şair Demir öldi getti, diyiler ana.
